Güncemin adını E. koydum. Bir gün benimle gelmediğine pişman olacağına ve yüzünü o yeşil

ülkeye çevireceğine inanıyorum. Ve E. günün birinde geldiği zaman ona bu güncemi uzatacağım.

“Al, oku!” diyeceğim. “Yaşadıklarımı ve seni nasıl beklediğimi oku!”

Ya E. gelmezse? Bunu düşünmek bile istemiyorum. Ona güveniyorum ve bir gün geleceğine tüm

kalbimle inanıyorum. Ama eğer beni yıkar, virane eder ve gelmezse, bu günceyi hayaller

ülkesinin en yüksek dağı olan Pepûle’nin zirvesine gömecek, oraya saklayacağım. O gelmezse

kalemim kırılacak, bu günce ölecek. Ama biliyorum, bir gün mutlaka gelecek.