Heyatê mi de kirmanckî her tim wayîrê cayêde zaf taybetî yo. Ez şîkîn vajîne ke hendê (hondê) ey

çîyêde bînî dilgermîye mi nêda û nêdano. Beguman no halêde zaf normal o. Çi ke raya verêne mi bi

nê ziwanî vengê maya xo hesno, aye lorik û şanikî mi rê bi ey vatê, bi ey mi de yarenîye kerda, mi

ra “sêmênê mi” vato, bi ey mi ra hêrs bîya, perno ra mi ser. Xoza (tebiet) û komelo ke ez tede

bîyane pîl mi bi nê ziwanî nas kerdê û bi ey, înan de têkilîye na ro. Qisa derg mekerî; ez bi nê

ziwanî estane, bi nê ziwanî cuya xo ramen. O ke bimro, ez kî miren. Fîzîkî nêbo kî hetê ruhî ra

miren, têkilîya min a sosyale mirena.

Ez nika xo bi xo fikirîn; gelo seba ke ziwanê min ê dayîke, no ziwano şîrîno delal vîndî nêbo, mi

çiqas xo verdo? Nê derheqî de kêmî û şaşîyê mi estê, eke estê çik ê?

Seke mi sewbîna (zovîna) cayan de kî qal kerdo, bi kirmackî nuştoxîya mi dormeyê 1977î de dest

pêkena.