“Unutulur mu?

Ve daha niceleri var yazılmamış, anlatılmamış olan. Kahramanlarımız öylesine çok ki. Tam vaktinde baharlarla gülmüş, sonbaharla ağlamış binlerce isimsiz kahramanımızı yazmak kolay mı? Tüm bu sicilleri derlerken şu şiir hep aklımdaydı: 

bir bildiği var elbet bu 

çocukların

kolay değil öyle genç 

           ölmek 

yeşil bir yaprak gibi 

           yüreği 

koparıp ateşe atmak 

kolay değil a benim 

      gülüm…

Elbette bu çocukların bildikleri vardı. Düşleri, umutları… Özgürlüğün saçlarını okşayan deli rüzgârları, umudu bile kıskandıran umutlu kahkahaları vardı. Ölümün bile deviremeyeceği yaşam sevinçleri, dünyanın ve hiç kimsenin henüz anlayamadığı sevgileri ve sonsuz bir umut dağıtanı…”