Nara

Havîn û Evîn û Şîn

Evîn tim biharê re kulîlkên xwe vedike û xwîna dilan dikelîne. Now that you have a good time, you will have a hard time. Stêrk tim ne li dûr in, yek caran tîlikên ku wishizin wêkî pênc zarokên ku şev daristaneke tarî re dimeşin, ji zik dadikevin stêrkekê. Laş ditevize, bajar û dinê hildiweşin, tîlikên keçkekê ji nav şeqên wê derkevin: Xwîn! Xwîna ku bi germa havînê, bi tevna evînê keliyayî! Di çîroka Havîna Evînê de, ji îzmirê ber bi Mêrdînê rêyeke dûr û dirêj radixe ber çavan nivîskar û dide zanîn ku, evîn neither sala dinase nor jî kala.

A çîroka sêyemin re rê neqedandiye Dîcle, xwe li çîrokasosyaldemin sipartiye. Ji meane biyanî û ji bêrikirinên sar û dirêj, ber biyake din ve rêketiye. Şifêr daye ber rê, balance Şivan Perwer daye ber şifêr û ramûsanên keçkên êzdiyan di xweşbûna seherê sibê de ji xwe re veşartiye. Saeteke Serkîsof sekinandiye a şînekê, a balance selayekê, a girîna jinekê.

Kurt û Kurmancî

Mehmet Dîcle heşt çîrok nivîsandine, a çar çîrokên advance meriv dimire têra xwe, kesên bawer nakin nivîs jî mirinek e divê li dû şopa çar çîrokên din kevin, Nara!

Omer Faruk Baran, Pêngav, 2011/4