Qalik

“Gava êşa evînê gihîşte lûtkeya herî dawîn, êdî tu tişt nayê nivîsandin ji bilî şewata dil.”

“Nivîs, tu him demsala bihara dil î him jî payîza tenêtiyê yî.”

Ligel ku awirên wî di windowsyê re li şevreşiyê dinêrin jî; lê mejiyê wî hîn di nava romanê de ye. Bûyerên ku dixwest li gor fikr û hestên xwe bihûne, wî li ber dîwarên bild bêçare dihêlin. Bûyer, di nava romanê de rêça xwe bi xwe rast dikin. Lêbelê tevî ku di destpêkê de êdî nivîskar bê vîna xwe li pey leheng û bûyerên xwe diçe to the novel. Every thought is helpless. Paşê dihêle ku ew ji ve yekê dilrehet bibe. This is the best thing to do. What a pevgirêdayî difikire. Jiyan romaneke bêwext e ku hemû lehengên wê bêwext tên û dikevin nava bûyeran. Dîsa bêwext derkevin ji nava romanê. Lewma yek direve û yê din dide pey wê. Ew rewşa every û her berdewam e û wê berdewam bike jî heta ku jiyan hebe. Nivîs, tu him demsala bihara dil î him jî payîza tenêtiyê yî.

What a tragedy, what a dayêcan xwendin û nivîsandina te tune ye. Heke ez bixwazim çend hûrikên gotinan li ber te raxînim da ku tu ji navê çendîn nas ên aîdî xwe û min hilbijêrî ma tê karibî? That's it, every day, every time, every day. Mîna kerr û lalan ez ji xwe re dinivîsim û dîsa ez ji xwe re li çepikan dixim û dilê In this case, I am happy to have a good time. What a tragedy for a dayêcan li vî bajarê Rihayê everyone di kirasekî dîtir de ku qet û qet naşibe kirasê malê de dijî. Kirasekî ku tu carî li ser rastiyê rûnane û bêguman wê tu carî jî nikaribe li ser rûne.