Şairemiz Gülistan Çoban, “Kabil’in Habil’i öldürdüğü günden beri yollarda” efendim. Ne mi arıyor onca zamandır? Kim bilebilir… Belki de Kabil’in kendini dağa vurmasına eşlik etti. Onunla pişmanlığına ortak oldu. Yaptığı cürmün büyüklüğüyle onunla beraber titredi ve “Her nerede asamı yere vurup/ Diz çöktüysem/ Yalnızlığın azizliğine bürünüp/ Duaya durduysam/ Orada…/ Dudaklarımın gerisinde/ Bir “ah” kanadı/ Dudaklarımın tel örgüsünde/ Bir “ah” kanadı/ Gözyaşların avuçlarımda hatıra kaldı/ Buz tutmuş ağaçlar/ Billurdan heykeller gibi/ Ardımdan bakakaldı// Kabil’in Habil’i öldürdüğü günden beri yollardayım