İbo - İhtilalin Fidanı (DEFOLU)

Feyizoglu, ayrinti avcisi bir insan. Gerçegi çok yönlü, derinlemesine açiga çikarma isine, dikkati çekmeyen ayrintilardan basliyor. Kusku duymak, israrla desmek, bikip usanmadan sormak, karsi tarafi biktirircasina ve de kaçirircasina sigaya çekmek. Konu, ‘68–71 kusaginin sistem tarafindan yok edilen liderlerinin yasami olunca Feyizoglu’nun bu illet sorguculugu ise yariyor, daha bir anlam kazaniyor. Sinif mücadelesinin enkaz altinda kalan pirlantalarini açiga çikarma isidir bu. Kolay degil. Feyizoglu’nun dili durudur. Zorlanmadan, pürüzlere takilmadan okuyoruz. Okurken, “Bu dokuda bir sey eksik galiba,” diye sormaktan da kendimizi alamiyoruz. Tanri’nin insanliga estetik incelik, sasirticilik, büyü, siirsel öz-kisa söz denilen nesneleri dagitirken, Feyizoglu’na haksizlik ettigini, O’nu okuyup bitirdigimizde anlar gibi oluyoruz. Büyük insanlik için ölen insanlarin tek yönlü yüceltilmesi, dinlerden,  kahramanlik efsanelerinden bize kalan bir mirastir. Bu mirastan kopamiyoruz. Bu miras bizi yiyip bitiriyor, bizi götürüp bilimin karsisina dikiyor. Bu miras bizi ölen insana ve kendimize yabancilastiriyor. Feyizoglu’nun feyizli bir tutumu da böylesi bir mirasin etkisi altinda az kalmis olmasindadir. Ölümsüzlük diye bir sey yoktur. Insan ve insanlik bugün var, yarin yoktur. Önemli olan, anda, yani alinan her solukta ne yaptigimizdir. Yaptiklarimiza tapmamamizdir. Hiçlesmeye ya da ölüme en yakin sey, tapma eylemidir. Sadece bu kitabi degil, tüm kitaplari ön yargilardan, tabulardan arinmis, kuskucu, merakçil, objektif bir kafayla okumaliyiz. Kendi teorik yaraticilarini, kendi özünde asma potansiyeli tasimayan hiçbir devrim uzun soluklu olamaz. Dilegim, bu kitabin da benzeri kitaplar gibi, uzun soluklu devrimlerin ocaginda bir kivilcim ya da bir alev damari olmasidir.