Müsvedde Bir Ömür

Her gün biraz daha azalıyor yaşama hevesim. Ruhum bedenimin haylazlığına daha fazla katlanamıyor. Su üstünde yürüyen birinin hayalini kuruyorum, ama ruhumun hantallığından olsa gerek, yüzüme yorgan çeker gibi kendimi karanlığa gömüyorum. Issız sabahların serinliği hep tenimde, özlem duyduğum bir sıcaklık hayalimde benim. Korkar oldum gözümü açmaya her uyandığımda, çünkü günün her anını artık karanlık sanıyorum. Elbette vardır, ruhu aydınlatan bir ışık bir de ısıtacak bir sıcaklık kaynağı. Ama uzak, bana çok uzak. Güneşin uzaklığından daha uzak olmalı! Daha hiç görmedim gözlerindeki ışık huzmelerini. İçimi ısıtmadı ateş gibi yüzünde beliren gamzeleri. Hep bir umut, hayaller kuruyorum. Caddeleri aşındırırken kendi kendime konuşuyorum. Her sokak sonunda yeni bir karanlığa gömülüyorum. Ömrüm buruşturulmuş bir müsvedde, her gün onu karalıyorum. Neden ağlayan birini görüyorum her karartıda? Benden daha umutsuz olanlar mı var? Yoksa kendimi mi görüyorum artık? Benliklerim benden her ayrı kaldıklarında! Bir el uzanıyor bana rüyalarımda. Peşinden gidiyorum. Bir yangın beliriyor birden, bir ışık alıyor gözlerimi. Ve ben, hep bu kâbusumla uyanıyorum. Yine bir park, yine bir bank, hava serin, loş ve gri. Koşuşturan insanlar, akan bir hayat, ben müsveddeye bir günümü karalıyorum.