Serdema Bêbext

“Hersê pismaman pişta xwe bi wî awayî dan wan camêran û berê xwe dan ber bi hêla taxa xwe de. Hiso wê çaxê got:

- Pismamê Xelo, min nexwest ez pêş wan camêran li dijî gotina te bêjim û ez niha jî nabêjim, lê welehî divê ez bêjim ku mirovên baş û medenî, piran û dibistanan nateqînin, rêyan xerab nakin, bankê û trafoyên elektrîkê naşewitînin. Lê xuyaye ku nifşekî nezan û ne medenî darê qedera welatê me girtine destê xwe û bi qeder û pêşeroja welatê me û miletê me dilîzn. Ya jî belkî j bo werankirina welatê me, wilo ji wan re tê gotin. Xelo got:

- Teqez wek te ye pismam, baweriya min jî wilo ye, lê ma ka em karin çi bikin. Qedera me li ber çavên me ketiye ser rêya xerabûnê û em nikarin biguherin. Rastî, wek ku mn got tiştekî pîroz li vir nema ye, hemû tiştên ku ji bo civatê hene, hedef û nîşangehên şer û pevçûnên xwedîgiravî ji bo welêt in. Em û jiyana me jî hedef û nîşangeh in.”