Tirspîvan

“Axx berxê min axx! Gava ez di temenê te de bûm, min bihostek axa welatê xwe bi hemû memik û ranên jinên dinyayê nedida.” Hevoka ewilî ez mat hiştibûm. Ew kalikê min ê navê wî bi wî re, çawa peyveke wisa gotibû. Kalikê min ê li ser kêlikê gorra xwe, pîrozahiya ganê nivîsandibû, a niha jî tiştekî wisa digot. Piştî vê hevokê ji bo xwendinê meraqa min zêdetir bû û min xwendina xwe domand.
"Erê kurê min, me ewqasî ji welatê xwe hez dikir, -ez dizanim niha tu pirr behitî yî-. Nêzîkî pêncî sal berê bû. Wê demê ez xwendekarê zanîngehê bûm. Zanîngeha min li Stenbolê bû. Stenbola ku niha nîviyê wê di destê me de, nîviyê wê jî di destê rûman de ye, ew çax di destê tirko de bû. Em ne wek we û a niha bûn, xwîna me dikeliya. Me zanibû ku ev kela me dê bi azadiya welatê me sar bibe. Loma -xweziya te bidîta- çi ji destê me dihat me dikir. Xwendin, xebatên li ser zimên, xebatên li ser çand û wêjeyê û çalakiyên cur bi cur ên li dijî dagirkeran.”