Yüzümdeki Kuyu

lekelerden ve lanetlerden bir kemirgen
gibi çıktığım vakitler, ayırdım gövdemi 
çürüyen zamana. hızla geçtim, 
demirin soğuğundan sakınanları. 
her şey yaralı bir zamana akarken, kim
söyleyebilir çıraların beyhûde söndüğünü.
bu son düğümün herkese atıldığını, 
herkese yağdığını bu son yağmurun.
ateşin üşüdüğünü, suyun acıdığını..
rastladım bir akşamüstü herkese, 
herkes nasıl yalnız! okudum risâlesini 
şeyhimin, sırtını döndü herkes kalbine,
anladım, 
ah, herkese döndüm yüzümü, ağladım. 

İlerde bir destan ya da tragedya yazabilir Metin Kaygalak; çünkü Yüzümdeki Kuyu bunun rehberliğini yapmaya soyunmuş gibi. Uzun bir monolog olarak okunan kitap, hüzünlü bir kahramanın son perdede, son dakikalarda attığı bir tirat havasında. Sanki boğucu, ama değil. Sanki bunaltıcı, ama değil. Sanki hayal, ama değil. Sanki hakikat, ama değil.  
küçük İskender, Şiirlideğnek, Varlık sayı: 1090 Temmuz 1998